Никоҳ кечасида келин-куёв биргаликда икки ракаат намоз ўқишлари мақсадга мувофиқдир. Бу салафларнинг одатидандир:

Биринчи: Абу Саъид Мавло Абу Асёд ривоят қилади: «Мен қул эканлигимда уйланганман. Расулуллоҳ (с.а.в)нинг бир қанча саҳобаларини талклиф қилдим. Уларнинг орасида ибн Масъуд, Абу Зар ва Хузайфа (р.а)лар бор эди. Муаззин азон чақирганда Абу Зар олдинга чиқаётганда бошқалар: «Йўқ!»,- дейишди. У: «Шундайми?»,- деди. Улар: «Ҳа»,- дейишди. Кейин мен олдинга чиқдим ва қул бўлишимга қарамай намозда имомликка ўтиб бердим. Улар менга қуйидагиларни таълим беришди. «Аёлинг ёнига кирганда икки ракаат намоз ўқи. Сўнг Аллоҳдан сенга келадиган нарсанинг яхшилигини сўра ва унинг ёмонлигидан паноҳ тила. Кейин нима қилиш сенга ва аёлингга ҳавола».[1]

Иккинчи: Шақиқ ривоят қилади: «Абу Ҳариз деган киши келиб: «Мен ёш бир қизга уйландим. (Келажакда) У мени назарга илмай, ёмон кўриб қилишидан қўрқаяпман»,- деди. Абдуллоҳ ибн Масъуд (р.а) унга: «Яқинлик Аллоҳ таъолодандир ва ёмон кўриш эса Аллоҳ таъоло изни билан бўлувчи ҳурматсизликни хоҳловчи шайтондандир. Шунинг учун хотининг ёнига кирганда, унга орқангда туриб икки ракаат намоз ўқишини айт»,- деди». Мана шу ҳодисанинг бошқа бир ривоятида: «Абдуллоҳ гапиришда давом этди: «Ва шундай деб дуо қил: «Эй Аллоҳ! Раҳматингни аёлим орқали менга ва мен орқали аёлимга бергин. Эй Аллоҳ Сен бизни яхшиликда жамлаганинг муддатда бир-биримизни бирлаштиргин ва бизга бундан кўра яхшироқ бошқа нарсани юборсанг бизни алоҳида қилгин (ажратгин)».[2]

---