Хориждаги тўйлар

• 

Тўй халқимизнинг энг эътиборли, муҳим удумларидан. Айниқса никоҳ тўйлари ҳар бир ўзбек оиласи ҳаётида чуқур из қолдирадиган шодиёна ва хурсандчилик маросимидир. Аммо кейинги пайтларда никоҳ тўйларини ўтказишда йўл қўйилаётган дабдабабозлик, кимўзарга ортиқча харажат сарфлашлар, шариат кўрсатмаларида бўлмаган янгича маросимларни жорий қилиш каби кўнгилсиз ҳолатлар ҳаммани баравар ранжитмоқда, ўйлатмоқда, мунозарага чорламоқда. Бу борада изланишлар олиб бораётиб, турли замон ва турли халқларнинг никоҳ тўйларига муносабати ҳақидаги тажрибалар билан ўртоқлашгим келди.
Камина уч марта, жами юз эллик беш кун мобайнида Саудия Арабистонида илмий сафарда бўлдим. Ўз-ўзидан равшанки, шу муҳлат ичида «бухорийлар»нинг (юртимиздан у ерга бориб қолган ҳаммани шу ном билан аташади) кўплаб урф-одатларини ўрганиш, бир неча тўйларида иштирок этишга тўғри келди. Саудиялик ватандошларимизнинг тўйлари бизникидан унча фарқ қилмайди. Уларда ҳам тўйлар асосан махсус тўйхоналарда (уларни «қаср» дейишади) ўтади, тўй зиёфатига чиройли чоп этилган махсус таклифнома билан чораланади. Лекин тўйга келганлар биздагидай стол-стулларда эмас, катта залга айланасига қўйилган юмшоқ ўриндиқларда (креслоларда) жойлашишади. Зиёфат аксари ҳолларда шом намозидан сўнг бошланиб, тунги соат бир-иккиларда тугайди.
Меҳмонлар келиши билан ҳар тўрт-беш киши олдидаги махсус хонтахталарга идишларда олий навли хурмо ва ширинлик қўйилади, бойроқ кишилар тўйида хурмо данагини олиб, ўрнига бодом мағзи тиқиб қўйишади. Башанг кийинган ёш хизматчи йигитчалар меҳмонларга арабча қаҳва ёки чой улашиб туришади. Ҳамма ширинлик билан чой ё қаҳвасини ичиб, ширин суҳбат қуриб ўтиради, бошқа шаҳарлардан келган қадрдонлар билан ҳол-аҳвол сўрашилади. Қиз узатиш тўйи бўлса, қадрли меҳмонларга ҳадячалар улашилади. Қаср ташқарисидаги ҳовлида эса куёвнинг дўстлари учун кенг ялангликка гилам тўшаб, алоҳида жой тайёрланади. Улар ҳам шу ерда суҳбатлашиб ўтиришади, аммо дастурхон тузалмайди. Бундай суҳбатлар кеч соат ўн бирларгача давом этади.
Шундан кейин тўй зиёфати бошланади. Меҳмонлар ўриндиқлардан гиламга тушиб, тўрт кишидан ўтиришади. Хизматчилар ўн дақиқа ичида улар олдига елим дастурхон (уларда «суфра) ёзишади, унга озроқ нон, яхна ичимлик ё шарбатлар, олма, пўртахол, банан каби бир-икки хил ҳўл мева қўйиб чиқишади. Сўнгра ҳар тўпга биттадан катта товоқда ош тортилади. У билан баравар бир марта ишлатиладиган елим қошиқ ва тиш кавлагичлар ҳам улашилади. Куёвжўраларга ҳам дастурхон тузалиб, Ош тарқатилади. Ош еб бўлингач, ҳамма яна ўриндиқларга қайтиб, чой ё қаҳва устида суҳбатни давом эттиради. Хизматчилар дарров «суфра»ларни йиғиштириб олишади, ортиб қолган таомлар эса 999 рақамига қўнғироқ қилиниб, хайрия ташкилотларига муҳтожлар учун бериб юборилади. Тунги соат бирда одамлар рухсат ҳам кутмай, ҳовлидаги тўй эгаси билан хайр-хўшлашиб уйига жўнайди. Аксарият ватандошларимизнинг тўйлари худди шу тарзда ўтади. Тўйларда мусиқа чалиш, ашула айтиш, рақсга тушиш одати йўқ.
Мартабаси улуғ, бадавлат, хос кишиларнинг тўйлари сал ўзгачароқ ўтади: уларда меҳмонлар биздагига ўхшаб атрофига саккизтадан юмшоқ курси қўйилган айлана столларда атрофида ўтиришади. Улар ҳам чой ёки қаҳва устида суҳбатлашиб ўтиришади. Соат ўн бирларда эса ҳамма  «шведча стол» тартибида зиёфатга туради. Яъни, қўлига идиш олиб,  қўшни хонада катта идишларда сузиб қўйилган бир неча хил таомлардан хохлаганини ва егулигини идишига солади ва столига келтириб ейди. Иссиқ овқатлар бир-икки хил суюқ, палов, пиширилган гўшт, манти ва араб миллий таомларидан иборат бўлади. Овқатни еб бўлингач, идишини махсус жойга элтиб, кейин газагига музқаймоқ ейилади.
Бир сафар Тоиф шаҳрида афғонистонлик ўзбеклар тўйида ҳам иштирок этдим. Улар одатига кўра, катта хоналарга узунасига Қашқадарё ёки Сурхондарёдаги каби кўрпачалар солиниб, ўртага дастурхон тузалади. Уларда мева-чева кам тортилади, аммо иссиқ овқат кўп улашилади.
Саудиядаги ватандошларимиз тўйи нимаси биландир тарихий томиридан узилганга ўхшайди: тўй бору томоша, хурсандчилик йўқ, тўйларнинг ўйин-кулги қисмидан воз кечилгандек… Лекин Жиддада яшайдиган Абдуллажон Туркистоний деган ватандошимиз қиз узатганида тўй ўйин-кулги билан ўтди: ўзбекистонлик умрачилар орасида Аҳмаджон Дадаев исмли санъаткор борлигини эшитиб, уни тўйга таклиф этишди. У тор билан чиройли ашулалар ижро этди. Тўйга келганлар юракдан ўйнашди, буни тасвирга ҳам туширишди. Меҳмонлардан бирининг айтишича, «занг босган юракларини бир тозалаб олишди».
Агар биздаги гоҳо бўлиб турадиган ўринсиз исрофгарчиликлар, кимўзарга ҳаддан ошишлар, дабдабабозликларни истисно қилганда, тўйларимизни ҳақиқий хурсандчилик намунаси, деса бўлади. Аммо ватандошлар тўйининг бир томони ибратлики, уларда одамлар тўйга фақат қорин тўйдиришга эмас, асосан дийдорлашгани, чиройли суҳбат қургани келишади. Кейин уларда қизнинг сепи ҳам рисоладагидай: фақат керакли рўзғор ашёлари, асосан мебел қилинади. Аммо шариат талабига кўра келиннинг маҳрини беришга алоҳида эътибор қаратилади.
Шу ўринда неча асрлардан буён инсонларга ибрат бўлиб келаётган яна бир тўй ҳақида тўхталиб ўтмоқчи эдим. Маълумки, Пайғамбаримиз Муҳаммад (алайҳиссалом) суюмли қизлари Фотимаи Заҳрони жиянлари Ҳазрати Алига (каррамаллоҳу важҳаҳу) узатмоқчи бўлдилар. Лекин Ҳазрати Алининг тўй қилишга пуллари йўқ. Заргарликда керак бўладиган «изхир ўти» териб келиб, бир заргарга сотдилар, лекин бу ҳам урвоқ бўлмади. Шунда маслаҳат сўраб, Расулуллоҳга (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) учрадилар. «Сотишга ниманг бор?» деб сўрадилар Фахри коинот. «Совутим», деди Ҳазрати Али. Тўй харажати учун совутни Ҳазрати Усмонга тўрт юз саксон дирҳамга сотишди. Лекин Ҳазрати Усмон ҳам олийҳимматлиликнинг чўққисида қолди: йигит киши қуролсиз қолмасин, дея совутини Ҳазрати Алининг ўзига ҳадя қилди. Тўй  зиёфати ҳам камтарона бўлди. Ансорлардан бири совға қилиб келтирган қўйни сўйиб, таом тайёрлашди. Пайғамбар алайҳиссалом юборган хурмо ва зайтун ёғи дастурхонга тортилди. Ҳазрати Алининг келинга берган маҳрини қаранг: иккита кўйлак, бир пўстак, бир қўл тегирмони, бир ёстиқ, бир мешкоб ва бошқа рўзғор ашёлари… Бу мусулмонлар йўлбошчисининг севимли қизига улуғ саҳобийнинг қилган сепи ва тўй харажатлари эди.
Алҳамдулиллаҳ, тўқчилик замонида, ҳамма нарса сероб бўлган жаннатмакон юртда яшаймиз. Аммо бу тўйларимиздаги исрофгарчиликни оқлашга, дабдабабозликка йўл очишга, ортиқча маросимлар ўтказишда кимўзарга беллашишга баҳона бўлмаслиги керак. Ҳамма анрсанинг исрофи бор, исрофгарлар эса жаннатга киришмайди. Тўйларимизда азалий андозаларимизга риоя қилайлик, қуюшқондан чиқиб кетмайлик.

Сайфиддин ЖАЛИЛОВ,
профессор, Андижон